Οι ψιττακοί και η αισθητική (μας)

Να τοι τώρα! Με την ουρά στα σκέλια προσπαθούν να

μην καταπιούν τη γλώσσα τους, που έσταζε φαρμάκι

κατά των «τρομοκρατών» του ΣΥΡΙΖΑ, αυτών

των «κομμουνιστοσυμμοριτών»

E ίναι φυσικό να έχουν λυσσάξει οι ανεκδιήγητοι υπερασπιστές -κυρίως στα μίντια- της μνημονιακής συγκυβέρνησης των Σαμαρά - Βενιζέλου, δύο πολιτικών που υποβίβασαν με τη στάση τους το εθνικό (!), πολιτικό-πολιτισμικό αισθητήριο των Ελλήνων, απανταχού, όπου γης μπλα, μπλα. Καμένοι από το χρήμα και τη δόξα που απόχτησαν, υμνώντας και λείχοντας την εξουσία, δεν κατάλαβαν ότι η αισθητική δεν έχει χαθεί τελείως από την ελληνική κοινωνία, όσο και αν αυτή βολοδέρνει μεταξύ αναλφαβητισμού και ημιμάθειας, καταναλωτισμού και α-πνευματικότητας. Δεν χρειάζεται να αναφερθούν ονόματα. Είναι τοις πάσι γνωστά. Εχουν καταστρέψει τα νεύρα πολλών Ελλήνων, έχουν εκχυδαΐσει το επικοινωνιακό-μορφωτικό...

σύμπαν της χώρας.

Να τοι τώρα! Με την ουρά στα σκέλια προσπαθούν να μην καταπιούν τη γλώσσα τους, που έσταζε φαρμάκι κατά των «τρομοκρατών» του ΣΥΡΙΖΑ, αυτών των «κομμουνιστοσυμμοριτών». Τώρα διαπιστώνουν ότι, καλέ, και αυτοί Ελληνες είναι, πατριώτες, απλώς δεν είναι γονυκλινείς, μήτε ραγιάδες, μήτε πρόθυμοι και υπάκουοι, όπως πρέσβευε ο ορθολογισμός του καταναλωτισμού, της ευδαιμονίας, του εγωκεντρισμού, του υφέρποντος φασισμού. Τους αντιμετωπίζουν, λοιπόν, ως φυσιολογικούς ανθρώπους (κάθε άνθρωπος με εξουσία είναι φυσιολογικός και σεβαστός και λοιπές ανοησίες). Πόσο άλλαξε η ατμόσφαιρα. Πόση θετική (δροσερή και ζώπυρη) αύρα διαχύθηκε στον κόσμο ετούτο, τον καλό και παλαβό, πόσο απελευθερώθηκε η αισθητική του λόγου.

Δεν είναι άνευ σημασίας η παρουσία σε κρίσιμα υπουργεία προσωπικοτήτων διεθνούς βεληνεκούς, επιστημόνων με κύρος και κατάρτιση. Από μόνο του το γεγονός είναι συναρπαστικό, μετά μάλιστα τον παραλίγο εθισμό μας σε ανύπαρκτους, τσαπατσούληδες, ημιεγγράμματους, ανεπίληπτους υπουργούς της προηγούμενης συγκυβέρνησης. Δύο μόνο παραδείγματα (ανάμεσα σε πολλά) αρκούν για να διαφανεί η αλλαγή στη νοοτροπία και στην πολιτισμική συνείδηση των ιθυνόντων. Επικεφαλής στο υπουργείο Παιδείας είναι ο καθηγητής Αριστείδης Μπαλτάς, στο δε υπουργείο Δικαιοσύνης, ο καθηγητής Γιάννης Παρασκευόπουλος, κορυφαίες προσωπικότητες στο γνωστικό τους πεδίο, με άκρως πολιτικό (παρεμβατικό) λόγο στο ελληνικό γίγνεσθαι.

Ολα αυτά βεβαίως ανήκουν στο θεωρητικό πεδίο, αλλά -ευτυχώς- διαμορφώνουν μιαν άλλη κουλτούρα, τείνουν προς μιαν άλλη προοπτική· επισκευάζουν το άθλιο παρελθόν και «χτίζουν» ένα σημαντικό μέλλον, ελπιδοφόρο, φωτεινό τουλάχιστον, κοινωνικό και ανθρώπινο. Για την ώρα υπάρχει ακόμη ελπίδα. Ο κόσμος κρεμιέται απ’ αυτήν την ελπίδα. Το θέμα είναι το αυτονόητο της αξιοπρεπούς διαβίωσης να επικρατήσει, να γίνει κτήμα από όλους μας. Τα περί σοσιαλισμού θα τα δούμε στο εγγύς μέλλον, ίσως και ποτέ, αν ικανοποιηθούμε από τις σοσιαλδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.

Αφήνουμε πίσω την ιδεολογία και προτάσσουμε την αισθητική ζωή, εξάλλου η ζωή μόνο ως αισθητικό φαινόμενο έχει νόημα (δικαιώνεται), έλεγαν κάποιοι παλιότεροι διανοητές. Ας μπούμε μέσα σε τούτο το νόημα. Κάτι καλό θα προκύψει, διάολε...

Γιώργος Σταματόπουλος από efsyn

from ΤΟ ΓΡΕΚΙ http://ift.tt/1uLFMr4

via IFTTT